Ik weet het nog goed. Ik zat in de trein en was afwezig op m’n telefoon door Facebook aan het bladeren, en opeens stond de hele News Feed er mee vol: Oh Oh Cherso. Barbie kreeg een “nat poesje” van mannen die eruitzien als “een anabooltje”. Sterretjes ideale vrouw had pornotieten, en z’n ietwat bedenkelijke pick-up line was “wil je m’n derde sterretje zien?” Jokertje stond duidelijk grijnzend heen en weer te tollen op een straffe dosis speed. Het enige diploma dat ze gemiddeld hadden was hun veterstrikdiploma. En dat liep dus rond in mijn stad! Kabouter stond te wachten op mijn tramhalte. Ik was ietwat onthutst. Lees verder
Maand: oktober 2010
Mijn Allerfavorietste Amerikaan Ooit!
Ik ben al tijden fan van Christine O’Donnell. Officieel de coolste Amerikaan ooit. Ze is de Republikeinse kandidate voor de aanstaande mid-term-verkiezingen in de staat Delaware, waar ze het op moet gaan nemen tegen de Democraat Coons.
So far so good. Maar waarom O’Donnell? Lees verder
CDA, godsdienstvrijheid en een te smalle deur
Godsdienstvrijheid. Het is één van onze grootste verworvenheden. Eén van de belangrijkste artikelen uit onze grondwet. Helaas zijn we het er niet over eens wat het nou precies inhoudt…
Bij het CDA-congres, waar werd gestemd over deelname aan kabinet Rutte-1, ging het verdomd weinig over Rutte, verdomd weinig over zijn VVD, en zelfs verdomd winig over het CDA zelf. Het hete hangijzer was, voor zowel voor- als tegenstanders van het kabinet, de samenwerking met de PVV. En waarom? Er kwamen veel argumenten voorbij, enkele goede en ook erg veel slechte argumenten. Maar één van de terugkerende thema’s was toch wel het waarborgen van godsdienstvrijheid. Dát, zo bezwoeren Verhagen, Bleker en Van Bijsterveld, zou bij deze christen-democratische partij altijd in goede handen zijn. Maar is dat zo? Het probleem is dat het afhangt van je definitie. Lees verder
Nostalgie 2.0: een manifest
Niets was ooit zo schaamteloos commercieel als de jaren ’90. Maar toch heb ik weinig herinneringen die zo ongecompliceerd en fijn zijn als die aan de jaren ’90. Geef mij een Flippo en ik kan uren janken van geluk. Bij het horen van Sash! of de Venga Boys ga ik met een wazige glimlach glazig voor me uitstaren. Zeg de eerste drie woorden van de Punica-reclame op, en ik vul je automatisch aan. Lees verder
Jan de Beer 