Laatst zond de VPRO een documentaire uit over privacy, waarin werd blootgelegd hoe ontzettend veel van onze bezigheden worden geregistreerd en opgeslagen. In het hele centrum van Rotterdam ben je elk moment in beeld. In de trams van de RET word je niet alleen vastgelegd op camera, ze hebben ook nog eens gezichtsherkennende software die constant alle gezichten scant. Iets verder van huis, in Italië, bleek een paar dagen terug dat Italiaanse ambtenaren een deal hebben gesloten met Facebook, om toegang te krijgen tot alle privégegevens van alle burgers met een account, 17 miljoen in getal. Nu behoor ik natuurlijk alweer tot de vierde generatie van mensen die na het lezen van George Orwells 1984 denken te begrijpen dat dit soort dingen onherroepelijk zullen leiden tot totalitaire regimes, maar dit begint allemaal wel erg griezelig te worden.

Toch?

Toevallig werd ik er gisteren weer aan herinnerd dat ik al zo’n twaalf jaar, de helft van m’n leven, bewust en moedwillig rondloop met ies veel ergers. Met een ding waar Big Brother in Airstrip One alleen maar likkenbaardend van had kunnen dromen. De ultieme spionagetechniek: de AH Bonuskaart! Ik had dan wel nooit m’n naam en adres opgegeven, toch weet Albert Heijn waarschijnlijk verontrustend veel over m’n privéleven. Niet precies ik wie, maar wel hoe ik ben.

Sinds gisteren heb ik het echter allemaal nog veel erger gemaakt. Ik heb namelijk een nieuwe telefoon, en vast onderdeel van het inwijden bestaat altijd uit het leegplunderen van het GRATIS-gedeelte van de app-store. Hieronder bevond zich ook Appie van Albert Heijn. Als lastige taken, zoals het doen van boodschappen, voor jou altijd nét iets te veel van het goede zijn geweest, dan staat Appie voor je klaar. Je hoeft niet meer zelf te bedenken wat je gaat eten, want Appie zoekt moeiteloos een Allerhande-recept voor je uit. De ingrediënten, toevallig allemaal bij de Albert Heijn te koop, zijn met één klik aan je boodschappenlijstje toe te voegen. Want dat is natuurlijk ook niet meer te bolwerken voor de gewone man, boodschappelijstjes maken. Je kunt zelf je lijstje proberen in te vullen, en onderwijl kijkt Appie of je niet toevallig artikelen probeert in te voeren waarvoor je naar de Super de Boer zou moeten. Dat is namelijk niet de bedoeling.

Nog mooier is het dat je helemaal niet eens meer hoeft te typen. Je loopt gewoon door je keuken, en scant met de camera van je mobieltje de streepjescode. Appie zoekt dan meteen op welk artikel het is, en zet het op je lijstje.

Als alles eenmaal op je lijstje staat, zal Appie de laatste zijn om je zelfstandig denkvermogen te overschatten. Voer je postcode in, en kies uit een lijst bij welke Albert Heijn-vestiging bij jou in de buurt je van plan was boodschappen te doen. Vervolgens berekent hij voor je wat de snelste route door die specifieke winkel is, en zet hij je boodschappen speciaal voor dat filiaal in de juiste volgorde op je lijstje. Ook berekent hij de snelste looproute vanaf je huis naar de winkel.

Tot zover allemaal een mooi excuus om integraal te debiliseren, maar het venijn zit in Appies staart. Hij is namelijk ook zo behulpzaam je, met je bonuskaartnummer, te laten zien wat je zoal gekocht hebt. Als je de code te lang vindt, scant hij hem uiteraard nog voor je in ook. En zo geschiedde. Ik scande m’n kaart in en bladerde door twee weken onspectaculaire boodschappen. Albert Heijn heeft me te pakken. Na twaalf jaar weten ze eindelijk wie ik ben, en hebben ze eindelijk een naam bij alles wat ze al van me wisten.

Want ze weten al een heleboel. Ruim de helft van alles wat ik de afgelopen 12 jaar heb gegeten komt bij hen vandaan, dus weten ze wanneer ik opeens veel minder vlees ging eten. Wanneer ik van cola naar cola light ben overgestapt. De evolutie van m’n kauwgomconsumptie. De grillige afwisselingen van heel gezond en heel ongezond eten. De verdachte boodschappenlacune van vijf maanden een paar jaar terug kan haast niet anders betekenen dan dat ik op reis ben geweest. Ze weten precies in welke week ik m’n kat heb gekocht. Ze weten dat ik biologische Arla-melk en fairtrade koffiepads koop, maar te vaak een nieuwe plastic boodschappentas aanschaf om als vergeetachtig getypeerd te kunnen worden. Ofwel: Albert Heijn heeft wiskundig bewijs dat ik een hypocriet ben.

Verder valt er nog veel meer af te leiden. Zo weten ze niet alleen wat je koopt, maar ook in welke volgorde. Zo komt het immers ook op je bonnetje terecht. Daarmee moet met enige accuraatheid een iq te berekenen zijn. Wie lichte, breekbare dingen als eerste op de band zet heeft er duidelijk minder goed over nagedacht dan iemand die eerst de zware en grote dingen neerlegt, want dan komen ze onderin de draagtas, en kunnen ze de rest niet pletten. Doe je altijd heel veel boodschappen tegelijk, dan weten ze dat je een auto hebt. Als je de Volkskrant/Elsevier/Groene Amsterdammer/Telegraaf/Financieel Dagblad/Geert Wilders-glossy koopt, valt redelijk te voorspellen op welke partij je stemt.

Ook deze stap heb ik weer welbewust gedaan. Ik weet wat de nadelen zijn, maar ik doe het toch. Voor anderhalve euro korting en de aangenaam betuttelende Appie. Ik blijf me waarschijnlijk onverminderd druk maken over Facebook, nummerbordregistratie, telefoontaps en Google die ip-adressen scant, terwijl het echte kwaad al die jaren al in m’n kontzak zit. Geduldig wachtend. Op wereldheerschappij.