Ik dacht altijd: vloeken doe je met je mond. Men neme een “Hem”, men gebruike “Zijn” naam “ijdel”, en tadaa, men vloeke. Dus gebruik de naam van iets heiligs (Jezus Christus) op een baldadige manier (Jezus!!! Christus!!!). Simpel. Ondanks de inzet van de Bond Tegen Vloeken gebeurt het constant, uit woede, uit gewoonte, om emoties te uiten, of om andere redenen. Soms hebben mensen niet eens precies door wat ze doen. “Jezus” is gewoon een handig woordje voor als je boos bent, toch?

Maar vandaag kwam ik erachter dat vloeken ook op heel andere manieren kan. Ik zag namelijk een Marokkaanse jongen van een jaar of 14 met een blikje Euroshopper cola vanaf de AH naar z’n vriendje toe lopen die hem buiten stond op te wachten. Onderweg goot hij een beetje cola op straat. Ik geloof direct dat hier eerlijke puberale stoerheidsmotieven aan ten grondslag lagen. Maar toch. Het is ook een baldadige uitvoering van het plengoffer. Het goede gebruik uit vele grote culturen uit de klassieke oudheid, om het eerste slokje aan de goden te gunnen.

Natuurlijk is het een tikkeltje vergezocht om dit een plengoffer te noemen, want natuurlijk was dit niet wat deze jongen ermee bedoelde. Maar is dat bij verbaal vloeken dan wel het geval? Daar is het juist een voorwaarde dat je niet aan Jezus of God denkt als je Hun naam in de mond neemt. Onbewust een plengoffer brengen om je baldadigheid te uiten. Het kan haast niet beter aansluiten bij de definitie van vloeken.

En zo kun je verder redeneren. Als je Jesus Christ Superstar kijkt puur omdat je geëntertaind wilt worden: vloeken. Als je af en toe in een balorige bui een stukje uit de Bijbel leest omdat sommige passages nou eenmaal hilarisch zijn: vloeken. Je vlees op de bbq laten aanbranden omdat je net een glaasje teveel op hebt, en het daarmee onbewust aan God doen toekomen: vloeken. Tijdens diezelfde bbq rode wijn morsen, en daarmee per ongeluk het bloed van Jezus aan Zeus offeren: VLOEKEN!

Nu is dit allemaal bedenkelijk vergezocht geneuzel dat buiten mij om niemand leuk zal vinden. Maar voor verknochte vloekers en godslasteraars trekt het wel een heel nieuw register open. Voortaan kunnen ze elke avond braaf in bed de Bijbel lezen, en af en toe op feestjes een scheutje witte wijn over de rand van hun glas laten klotsen. Met een beetje geluk raakt de Bond Tegen Vloeken in een identiteitscrisis, en heffen ze zichzelf op.