Niets was ooit zo schaamteloos commercieel als de jaren ’90. Maar toch heb ik weinig herinneringen die zo ongecompliceerd en fijn zijn als die aan de jaren ’90. Geef mij een Flippo en ik kan uren janken van geluk. Bij het horen van Sash! of de Venga Boys ga ik met een wazige glimlach glazig voor me uitstaren. Zeg de eerste drie woorden van de Punica-reclame op, en ik vul je automatisch aan.

Uit mezelf ga ik zo ongeveer eens per jaar opzoek naar oude herinneringen, en ik merk dat veel van die dingen me echt wat doen. Met zo’n grote emotionele band met de hypes uit m’n jeugd, is het te bizar voor woorden dat daar door niemand op ingesprongen wordt. Sterker nog, het is vreemd dat merken de generatie die bevangen was door hun hypes na verloop van tijd gewoon in de steek laten. Zo’n welwillende doelgroep te laten varen voordat ze genoeg zakgeld krijgen om een serieuze markt te vormen is niet alleen onnodig wreed, het is ook nog eens behoorlijk dom.

Daarom moeten bedrijven hun verantwoordelijkheid nemen en hun hypes en rages mee laten groeien met hun doelgroep. Onder de huidige omstandigheden kwam ik er op en gegeven moment helaas achter dat Cheesestrings helemaal niet lekker waren, en dat ik me er te volwassen voor voelde. Ik merkte dat Punica en Wicky kinderachtige namen hadden, en alleen naar suiker smaakten. Dat chocoladeboter chemische troep was. Dat Flippo’s inwisselbare plastic schijfjes waarvan je teveel chips ging eten. Dat de Venga Boys elk liedje hetzelfde melodietje gebruikten.

Maar het is logisch dat kinderen opgroeien en een betere smaak ontwikkelen. De hypes uit mijn jeugd, daarentegen, verdwenen min of meer tegelijk met het opgroeien van mijn generatie. En dat is nou juist zo jammer, want waarom groeien de hypes niet gewoon met ons mee? Geef Cheesestrings een betere smaak, een neutrale verpakking, en ik ga er elke lunchpauze in een discreet hoekje heerlijk mee spelen. Maak Punica wat minder zoet, en geef het wat body. Er is echt geen enkele kans dat ik ooit nog een rum-cola bestel op een feestje als ik ook kan kiezen voor een rum-Punica. Doe omega 3 en 6 in de chocoladeboter, en ik smeer het op mijn toast. En wie van mijn generatie zou er nou niet vallen voor business cards in de vorm van Flippo’s? Wie? Ik vraag het je, wie?

Daarom roep ik alle bedrijven op om zich met hun doelgroep mee te ontwikkelen. Dan leven wij consumenten in een constante roes van nostalgie, en hebben zij gegarandeerd van een afzetmarkt verzekerd tot onze rikketik het tijdens een bejaard spelletje vlooien met Flippo’s begeeft, en er een droevig a capella-nummer van 2 Brothers on the Fourth Floor of Gala op onze begrafenis wordt gedraaid. Er zijn geen verliezers. Het zou de wereld ietsje mooier maken.