Een Amerikaanse anti-abortusbeweging voerde onlangs 40 dagen campagne in het Verenigd Koninkrijk. Onderdeel hiervan vormde het op straat filmen en lastigvallen van vrouwen die na een verkrachting een abortuskliniek wilden bezoeken. In eigen land konden wij zien hoe oud-EO-directeur Bert Dorenbos, in zijn “documentaire” Prayer Train: Evolutie, Auschwitz en Abortus, vruchtafdrijving vergeleek met de Holocaust, en hoe Mariska Orbán-de Haas van het Katholiek Nieuwsblad VVD-Tweedekamerlid Jeanine Hennis-Plasschaert hevig kwetste door over haar rug (ze had miskramen gehad, en derhalve een onvervulde kinderwens) een goedkoop anti-abortuspunt te scoren met een open brief.
In dit spervuur van smakeloosheid zouden we haast vergeten dat men ook zinnige argumenten tegen abortus kan formuleren. Echter, zolang prolifers er een verstikkend ideologische discussie van blijven maken, is dat haast onmogelijk.
Minste der verworven rechten
Het recht op abortus maakt deel uit van een reeks verworven rechten van de afgelopen decennia, doorgaans in één adem genoemd met euthanasie en het homohuwelijk. Wat abortus echter wezenlijk anders maakt is dat het niet per se een victimless crime is. Vanaf een bepaald stadium in de zwangerschap kun je met recht stellen dat er meerdere belanghebbenden zijn. Wettelijk is er dan ook een grens vastgesteld op 24 weken na de bevruchting.
De ethische implicaties van deze redelijk arbitraire grens mogen duidelijk zijn. Voor die tijd kun je legaal gedood worden, na die tijd niet. Gemiddeld is een vrucht na 24 weken levensvatbaar, maar dat kan in ieder specifiek geval zomaar weer anders liggen. Geen vruchtbare voedingsbodem voor dogmatici, zou je zeggen.
Liberale paniek
Toch viel half Nederland begin vorig jaar over premier Rutte heen nadat hij had gezegd open te staan voor een discussie over de abortustermijn. Curieus, want wat kan er aangemerkt worden op openstaan voor discussie? En het ging hier immers niet om het legaliseren van moord, maar om het veranderen van een arbitraire grens. Zeker met dingen die onderhevig zijn aan voortschrijdende inzichten en nieuwe ontwikkelingen in de wetenschap, zoals bewustzijn en levensvatbaarheid, zou het seculieren deel van de samenleving discussie alleen maar moeten toejuichen.
Wat deze dogmatische woede nog vreemder maakt, is dat bijna niemand écht voor abortus is. Over een homohuwlijk kun je 100% positief zijn omdat het een slachtofferloze uiting van menselijke liefde is. Over euthanasie kun je positief zijn omdat het iemand die niet meer wil leven uit z’n lijden kan verlossen. Maar zelfs de voorstanders van legale abortus zien het als de minste van twee kwaden. Niemand organiseert een feestje om een abortus te vieren. Het dichtste dat men bij enthousiasme komt is misplaatste laconiekheid. De meeste vrouwen vinden het echter een loodzware beslissing. Vrijwel niemand juicht het toe als abortus misbruikt wordt als een achteloos alternatief voor condooms, en zelfs de Dolste Mina is tegen abortus bij 8 maanden. Het moge duidelijk zijn dat we hier zelfs volgens voorstanders van doen hebben met glijdende schalen en ethische spanningsvelden.
Leven is heilig
Niet-confessionelen die zich tegen de status quo in abortusland willen keren, begeven zich in een moerasland van vage metafysica. De oprechte bezorgdheid over of 22 weken allicht beter zou zijn, moet nu achterin de rij aansluiten bij claims over de ziel die bij de bevruchting het lichaam binnen zou gaan (in Arizona zelfs 2 weken vóór de bevruchting), en de opvattingen van een onbewijsbaar opperwezen over de heiligheid van elke vorm van menselijk leven. Men moet de barricades delen met schuimbekkende totaalidioten als Bert Dorenbos en Mariska Orbán-de Haas. Ik ben niet voor het aanpassen van de 24-wekennorm, maar als ik dat wel was, zou ik er met zulke strijdmakkers wijselijk voor passen rucht te geven aan mijn opvattingen.
Volgens mij zouden zogenaamde prolifers een een stuk dichter bij hun doel komen als ze verstikkende sfeer van religieuze dogma’s achter zich zouden laten, en minder lompe retorische middelen in zouden zetten dan de eeuwige vergelijkingen met moord en de Holocaust. Richt je niet op radeloze vrouwen die een abortuskliniek binnengaan, maar richt je tot politici. En dan niet met plastic foetuspoppetjes en smakeloze nepkerkhoven, maar met de zinnige argumenten die best tegen het huidige abortusbeleid te formuleren zijn.
Tot een verbod zal het niet leiden, maar mogelijk wel tot aanscherpingen van de regelgeving. En dat moet ook kunnen. Maar geef je tegenstanders wel de ruimte om het slechts deels met je eens te zijn. Hoe verder prolifers dit debat polariseren, hoe moeilijker dit wordt.
Jan de Beer 
Stephanie gray maakt brandhout van het pro abortus standpunt.
Grappig. Ik zie vooral een vrouw die schijntegenstellingen aan elkaar praat met half ter zake doende anekdotes. Ze scheert wel langs wat echte punten, en is niet agressief in haar benadering, wat al een verademing is.
Maar even dichter bij het punt van m’n blog: als je goede argumenten hebt (en ik ontken met klem die mogelijkheid niet), dan zou jullie allereerste proriteit moeten zijn om figuren als Dorenbos en Orban-de Haas compleet te marginaliseren in dit debat? Als een prochoicer een pro-abortusfilm zou maken vol met bespottelijke verwijzingen naar de Holocaust a la Dorenbos, dan zou ik als prochoicebeweging eerst de eigen gelederen van zulke bospottelijke demagogie willen ontdoen. De foto bij deze blog heb ik gemaakt bij een prolife-event in Den Haag, en daar waren zowel Dorenbos als Kees v/d Staaij (terwijl ik die laatste toch als redelijk weldenkend beschouw). Met andere woorden: moeten jullie niet eerst eens naar jezelf als beweging kijken voordat je jezelf helemaal in een strikt religieus verdomhoekje hebt gepolariseerd, waar geen zinnig mens nog naar je wil luisteren? Ik wil (samen met vele anderen) namelijk best naar jullie argumenten luisteren, maar jullie maken het me soms erg moeilijk. Daar gaat deze blogpost over.
Kijk; ik ben geen onverdeelde fan van Dorenbos. vooral hun voortdurende gewauwel over creationisme vind ik maar niets. Ik vind echter dat mensen die om een of andere rede tegen het doden van onschuldige mensen zich zouden moeten verenigen in plaats van elkaar te bekampen. Als katholiek ben ik vooral geïnspireerd door de encycliek evangelium vitae. Maar in de discussie met de man in de straat en op internet hanteer ik meestal een seculier vocabularium. Ik doe dat niet omdat ik mij zou schamen voor mijn geloof. Maar een seculiere benadering kan een opstap zijn naar een religieuze benadering. Omgekeerd is veel moeilijker en daarin gaat dorenbos volgens mij in de fout. Hij denkt dat door over god en het creationisme te praten mensen plots tegen abortus zullen zijn. Ik acht dat weinig waarschijnlijk.
Ik denk overigens dat u de centrale gedachte in haar betoog niet helemaal begrepen hebt. In feite gaat stephanie gray terug naar de esentie van het debat. Wat is de ongeborene? Een mens? of iets anders? Dat is een vrij belangrijke vraag die maar al te vaak door pro choichers ontweken wordt. Als je op jacht gaat en je ziet iets bewegen in de struiken wil je ook eerst weten wat er achter de struiken zit vooraleer je schiet. Als er een dier achter de struiken zit is het aanvaardbaar om te schieten. Als toevallig een mens zijn veters aan het binden is mag je uiteraard niet schieten. zo is ook de vraag nar wat de ongeborene is zeer belangrijk. Eenmaal uit gelegd dat het antwoord of abortus moreel aanvaardbaar is volledig afhangt van de vraag of de ongeborene een mens is of niet blijft alleen nog de wetenschappelijke en filosofische bewijsvoering over.
Overigens is ook Stephanie gray geen lievertje. zij is de directeur van “the canadian center for bio-ethical reform”. De film van Dorenbos is klein bier tegenover hun project.
Prima als je samen optrekt, maar Dorenbosch zet buiten z’n groepje gelijkgestemden alleen maar kwaad bloed. Bovendien neemt de kans dat je op puur religieuze gronden een meerderheid in dit land gaat vinden nog elke dag af. Door je niet hard en uitdrukkelijk van Dorenbos/Orban-de Haas te distantiëren laat je ze elke kans op samenwerking met seculieren twijfelaars verpulveren. Niet leuk voor jullie, maar ik vind het ook storend omdat hiermee de mening van seculiere abortustwijfelaars gemarginaliseerd wordt. En er zijn ook zat voorstanders van abortus die naar mijn gevoel alleen nog maar vanuit het belang van de vrouw hebben gedacht. Daar kun je prima mee praten, maar niet als Dorenbos op de achtergrond mee staat te bleren. En ook niet als je religieuze argumenten gaat aandragen die die mensen niks zeggen. Begin gewoon eens met seculiere argumenten, en stel eerst alleen de 24-wekennorm aan de kaak, en niet abortus an sich. Verder dan compromissen gaan jullie voorlopig toch niet komen, en allicht ontdek je opeens dat je ongelovige bondgenoten blijkt te hebben.
En ik snap prima wat Stephanie zegt. Ik heb al een hoop anti-abortusfilmpjes gezien en kende haar argumenten al. En ze maakt er wel degelijk een valse vergelijking van. Ze wil een absolute scheidslijn aanbrengen tussen wel en niet volwaardig menselijk. Zo zwart wit is dat (helaas) niet. Op of net onder de 24 weken kun je nog wel leuk doen alsof, maar met een klompje cellen niet. Geen bewustzijn, geen lichamelijke autonomie, etc. Dat er op en onder de 24 weken een moreel spanningsveld zit snappen de meeste prochoicers ook wel, maar dat maakt de gelijktrekking tussen volgroeide mensen en een bevruchte eicel niet opeens zinnig. Ik snap dat gelovigen het niet zo op relativisme hebben, maar er zijn grenzen. Verder is er voor elk moreel dilemma dat een prolifer kan voorstellen een moreel dilemma waarmee een prochoicer kan antwoorden. Die kunnen allebei waardevol zijn, maar niet tot het absolute gelijk van één kant leiden. Daarom is een serieuze discussie zo belangrijk, en daarom wil ik graag dat jullie de extremisten in jullie gelederen marginaliseren.
Hi nice reading your poost